انقلاب لیبی وخشونت

این روزها که مردم لیبی می روند تا بر سرنوشت خود حاکم شوند وحکومتی برخاسته از مردم را جایگزین دیکتاتوری روان پریش همچون قذافی بکنند (والبته که هنوز بقایای به جا مانده از این رژیم در گوشه وکنار مقاومت می کنند )بحثی در بین وبلاگ نویس ها و کاربران شبکه های اجتماعی در گرفته است که این انقلاب منجر به نابودی اقتصاد و زیربنای این کشور شده است وبهتر بود با روش های مسالمت جویانه واز طریق مصالحه واصلاحات زمینه حضور خود در حیات سیاسی ر ا پی می گرفتند و این گونه خرابی وویرانی برای کشورشان بوجود نیاورند واز طرف دیگر به کمک خارجی دل نمی بستند؟

اگر چه این حرف قابل قبول است که انقلاب ها همانند نام خود منجر به دگرگونی های زیادی در ابعاد اقتصادی و سیاسی واجتماعی خواهد شود وطبعا ویرانی های در بخش های مختلف جامعه به خصوص در بخش اقتصادی به وجود می آورند که بعداز پیروزی وقت زیادی می طلبد تا ویرانی ها آباد گردد و خود شاید در دنیای امروزکه سرعت تحولات بسیار سریع است باعث عقب ماندگی شود ،اما این سوال مطرح می شود در رژیم هایی از این نوع آیا امیدی به اصلاح نظام می رود یا نه؟ سوابق سرهنگ قذافی بیانگر همین است که هیچ امیدی به اصلاح حکومتش نبود چنانکه از همان اول همه مخالفین خود را وابسته به کشورهای دیگر نامید که تنها کشن آنها جایز است؟ تا آنجا که معلوم است پیشنهادهای زیادی برای مذاکره ومصالحه برای آینده لیبی و نظام آن از طرف گروهها و کشورهای مختلف مطرح شد که در ابتدا این قذافی بود که همه را رد می کرد. حا ل چنین رژیمی که  از کشتار مردم خود هیچ ابایی نداشت آیا اصلاح پذیر بود؟ چگونه مخالفین می توانستند امید داشته باشند به اصلاحات؟ اگر می خواستند با روش های مسالمت آمیز با قذافی برخورد کنند آیا مطمئن بودند که می توانند به اصلاح جکومت بپردازند؟ درواقع خشونت رژیم بود که منجر به روی آوری مخالفین به انقلاب و خشونت شد؟ درهرحال در بعضی از مواقع بکار گیری چنین روش های لازم است مثل همین کشور لیبی. در این گونه مواقع باید گفت تا جایی ویران نشود جای دیگری آباد نخواهد شد که نظام لیبی مصداقی از این گفته است اکنون مردم این کشور می توانند با تفاهم ووحدت لیبی دیگری بر ویرانه های کنونی ورژیم ساقط شده بسازند.

اما کمک خارجی هم لازم بود در کمتر جایی ازدنیای امروز مردم یک کشور بدون کمک های خارجی می توانند نظام های سیاسی دیکتاتور را نابود کنند. هرچند در یک کشور مردم علیه نظام سیاسی خود باشند اما تا کمک کشورهاو گروههای دیگر را نداشته باشند به پیروزی نخواهند رسید. کمک لزوما به معنای کمک نظامی وحمله نظامی به آن کشور نیست کمک ها معنوی وتبلیغی گاهی وقتها موثر تر از کمک های نظامی است . والبته این به معنای این نیست که نظامهای که توسط مردم ایجاد می شوندکاملا تحت سیطره وتسلط کشورها کمک کننده هستند .بنابراین از این جهت خرده گرفتن به مردم لیبی نمی تواند پذیرفته شود اگر کمک های اروپایی ها وناتونبود کدام یک از مخالفان می توانستند دربرابر حمله های نظامی قذافی به مردم خود زنده بمانند تا حکومت را بدست بگیرند. بنابراین باید دید آنیده لیبی به کدام سوخواهد رفت ؟باید نگران وحدت این کشور و گروههای تمامیت خواه بودنه آنچه گذشته است؟